Paul McCartney's Liverpool Oratorio

Sir Paul McCartney

Urodził się 18 czerwca 1942 roku w Liverpoolu. Wokalista, gitarzysta basowy i kompozytor. Jego ojciec grał na trąbce i fortepianie, był też liderem amatorskiego zespołu Jim Mac’s Band.

McCartney w dzieciństwie uczył się gry na fortepianie. W 1957 roku założył razem z Johnem Lennonem spółkę kompozytorsko-autorską dostarczającą przeboje dla zespołu The Beatles. W październiku 1962 nakładem wytwórni Parlophone ukazał się debiutancki singiel tej grupy (Love Me Do).
McCartney już wcześniej zaczął komponować. Inspirowały go zarówno rockandrollowe utwory Little Richarda (Long Tall Sally), Chucka Barry’ego (Roll Over Beethoven), Buddy Holly’ego (Words of Love), Carla Parkinsa (Everybody’s Trying to Be My Baby), jak również balladowe R. Marlowa (A Taste of Honey), B. Scotta i piosenka pop M. Davida (Baby It’s You), B. Bacharacha, B. Williamsa, C. Velazqueza (Besame mucho), S. Shaftela.

Choć utwory The Beatles sygnował tandem Lennon/McCartney, to kompozytorem i wokalistą najbardziej popularnych był McCartney. Dzięki niemu nieskomplikowane muzycznie przeboje (Love Me Do, Can't Buy Me Love, All My Loving) stopniowo zastępowane były przez utwory rozbudowane, bogato instrumentowane, zdradzające fascynację muzyką klasyczną (Here, There and Everywhere, She's Leaving Home).

W dorobku McCartneya obok sentymentalnych ballad o miłości (Yesterday, I'll Follow the Sun, I Will) znajdują się m. in. refleksyjne utwory (The Fool on the Hill, Eleanor Rigby, Hey Jude i Let It Be), muzyczne opowieści (Michelle, Lovely Rita, Yellow Submarine, Magical Mystery Tour), parodia piosenek The Beach Boys (Back in the USSR), stylizacje wzorowane na przebojach z lat 20. (Honey Pie, When I'm Sixty Four, Maxwells Silver Hammer, Your Mother Should Know). W niektórych kompozycjach McCartneya widoczny jest wpływ muzyki folkowej (Blackbird, I've Just Seen a Face, Two of Us), hard rocka (Helter Skelter, Oh! Darling) i awangardy (Why Don't We Do It on the Road?). 1967 dwie jego kompozycje (Michelle i Eleanor Rigby) otrzymały nagrody Grammy. McCartney był także inspiratorem powstania jednego z pierwszych w historii muzyki rozrywkowej „concept albumu" (Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band 1967).

Na skutek kontrowersji artystycznych z Lennonem w 1970 McCartney opuścił The Beatles i wydał solową płytę McCartney. Wkrótce razem z żoną Lindą sformował zespół Wings, z którym nagrywał i występował w latach 1971-81. Napisał i spopularyzował wówczas m. in. liryczne ballady My Love (1973) i Let 'Em In (1976), dynamiczny Jet (1974), inspirowany szkockim folklorem Mull of Kintyre (1977) oraz popowy Goodnight Tonight (1979). Późniejsza jego twórczość zbliżała się ku piosence pop, a wydawane regularnie płyty były coraz mniej udane, wyróżniały się jedynie albumy Pipes of Peace (1983), Press to Play (1986) i Flaming Pie (1997).

W latach 90. ponownie zainteresował się muzyką klasyczną, skomponował The Liverpool Oratorio (1991) i Standing Stone (1997). McCartney otrzymał m. in. nagrodę Guinness Book of Records przyznawaną „najpopularniejszemu autorowi wszech czasów" (1979) oraz Polar Music Prize (1992).

Napisał muzykę do filmów, m. in. Family Way (reż. R. Boulting, 1967), Empty Hand (reż. D. Litchfield, 1974), Beyond the Limit (reż. J. McKenzie, 1983), Give My Regards to Broad Street (reż. R Webb, 1984), Spies Like Us (reż. J. Landis, 1985). Jego kompozycje wykonywali m. in. Mary Hopkin, Scaffold, Rod Stewart, Peggy Lee, Frank Sinatra i Michael Jackson. McCartney wylansował ponadto przeboje: Coming Up (1980), Ebony and Ivory (1982), Say, Say, Say (1983), Pipes of Peace (1983), No More Loneh Nights (1984), Once Upon a Long Ago (1987). W Polsce ukazała się jego biografia (P. Chróściel Paul, Warszawa 1992).

źródło: Encyklopedia Muzyczna PWM, Kraków 2000

Carl Davis

Carl Davis wierzy, że każdy rodzaj muzyki ma swoje miejsce w świecie, stąd ogromna różnorodność w dziedzinach, którymi się zajmuje. Davis komponuje do filmów fabularnych, telewizji, filmów niemych, musicalu i baletu. Za swoje dokonania został wyróżniony honorową nagrodą BAFTA za wkład w rozwój światowej kinematografii

Muzyka i film to dwa zupełnie różne światy. W epoce kina niemego z ekranu nie dobiegał żaden dźwięk, żadna muzyka, żaden dialog. Odgłosy natury trzeba tu oddawać przy pomocy instrumentów. Dlatego tworzenie akompaniamentu do filmu jest trochę jak komponowanie opery – muzyka musi być kompletna i wszechogarniająca.

Carl Davis

Carl Davis urodził się w Nowym Jorku, gdzie odebrał wykształcenie muzyczne. W 1959 roku razem ze Stevenem Vinaverem napisała rewię „Diversions”, za którą został wyróżniony nagrodą Obie (Off Broadway). „Diversions” odniosło ogromny sukces na festiwalu w Edynburgu, a goszczący tak Davis postanowił osiąść w Europie na stałe. Tu zaczął współpracę ze światem filmu, skomponował między innymi ścieżki dźwiękowe do: Pocałunku śmierci Mike’a Leigh (1977), Kochanicy Francuza Karela Reisza (1981)), Champions Johna Irvina (1984), Króla Davida Bruce’a Beresforda (1985), Procesu Davida Hugh Jonesa (1993), Tęczy Kena Russela (1989) i Topsy Turvy Mike’a Leigh (1999)) .

Skomponował ponad pięćdziesiąt oryginalnych partytur do arcydzieł kina niemego, między innymi do Nietolerancji D.W. Griffitha (1916) czy Ben-Hura Charlesa Brabina, Freda Niblo i J.J. Cohna (1925). Za muzykę do Napoleona Abla Gance’a (1912) został odznaczony przez francuskie Ministerstwo Kultury Orderem Kawalera Sztuki i Literatury.

W 1993 roku, we współpracy z legendarnym Beatlesem – Paulem McCartneyem skomponował „Liverpool Oratorio” – dzieło, które doczekało się wydania w ponad 50 różnych krajach. W 1993 roku gościł w Polsce, gdzie w kościele św. Katarzyny w Krakowie dyrygował orkiestrą i dwoma chórami wykonującymi oratorium.

W latach 90. kompozytor miał własną audycję w brytyjskim Radiu 2 – „Carl Davis Classics”. W międzyczasie cały czas komponował do filmu, teatru i baletu. W 2003 roku otrzymał honorową nagrodę Brytyjskiej Akademii Filmowej i Teatralnej za wkład w rozwój kinematografii.

Przygoda Davisa z filmami Charliego Chaplina rozpoczęła się w 1997 roku, kiedy to wraz z Orkiestrą Londyńskiej Filharmonii wystąpił na Festiwalu Chaplina z własnymi kompozycjami, m.in. do Świateł wielkiego miasta i Cyrku. Od tego czasu powstała kolekcja Chaplin’s Mutuals, która zawiera dwanaście krótkometrażowych, klasycznych już dziś filmów Charliego Chaplina z oryginalną ścieżką dźwiękową Davisa. We Wrocławiu muzyk poprowadzi orkiestrę, która wykona jego kompozycje do czterech krótkometrażówek Chaplina z lat 1916-1917: Emigrant; Charlie w lombardzie; Charlie ucieka i Późny powrót Charliego.

źródło: http://6ff.eranowehoryzonty.pl/